هادی ابوی در گفت و گو با قدس آنلاین با بیان اینکه بهره برداری موردی از تشکل ها در کشور به طور فراوان دیده می شود، می افزاید: در واقع تشکل ها به عنوان یک سوپاپ اطمینان برای خواسته های متعدد یک صنف و یا یک گروه و مجموعه ای که ساماندهی می کنند البته در قالب ظرفیت قانونی عمل می کنند.

وی با تأکید براینکه تشکل‌ها به دولت وابستگی ندارند مگر اینکه دولت‌ها آن‌ ها را وابسته خود کنند،می افزاید:کمک و دعوت از تشکل‌ها برای حضور درجلسات و تصمیم گیری ها، وظیفه ذاتی و قانونی دولت‌هاست، شورای عالی کار تا نماینده کارگر نباشد نمی‌تواند برای کارگران تصمیم بگیرد و مثلاً حق مسکن آن‌ها را تصویب کند.

وی با اشاره به اینکه متأسفانه درهیچ دولتی پس از انقلاب نه تنها تشکل‌ها آن وظیفه اصلی خودشان را انجام نداده‌اند بلکه دولت‌ها هم این زمینه را برای تشکل ها فراهم نکرده‌اند،می گوید:اگر قرار باشد این مشارکت ها وجود نداشته باشد و تشکل‌ها هرکدام ساز خودشان و دولت‌ها هم ساز خودشان را بزنند، اتفاقی رخ نمی‌دهد که به نفع زیرمجموعه های صنفی و تشکل ها باشد.

 وی عنوان می کند:در قانون کار ما با مفهومی به نام  پیمان‌های دسته‌ جمعی روبه ‌رو هستیم که بر اساس آن، قانون به نمایندگان کارگران و نمایندگان کارفرما اجازه می‌دهد با یکدیگر برای برخی امور مثل دستمزد، ساعت کار، تعطیلات و... گفت‌وگو کنند؛ دولت هم باید ناظر و مراقب باشد این دو از چارچوب تعیین شده قانونی خارج نشوند؛ اما مأسفانه تاکنون اتفاقی در این خصوص رخ نداده و ما از ظرفیت‌های قانون کار استفاده نکرده‌ایم.

وی با تأکید براینکه تشکل صنفی برای فعالیت و قدرتمند شدن باید ابزار داشته باشد،ادامه می دهد:اگر بخواهیم تشکلی قدرتمند داشته باشیم، باید از برخی قید و بندهای قانونی  رها شویم؛مثلاً الان تشکل‌های صنفی حق فعالیت سیاسی ندارند مثلاً ما نمی‌توانیم یک نماینده به شورای شهر یا مجلس بفرستیم؛ اگر نتوانیم قدرت سیاسی به دست بیاوریم قدرت صنفی لازم را هم نخواهیم داشت و به ناچار باید به سراغ دولت برویم.

وی تأکید می کند:هر چند ما در تشکل خودمان به عنوان تشکل کارگری معمولاً از ورود به فضاهای سیاسی پرهیز می کنیم، اما امروز وجود تشکل های قدرتمند در گرو داشتن قدرت و چانه زنی سیاسی و قدرت مالی است و باید در حد مقدورات و اینکه توان حفظ و نگهداری تشکل خودشان را تشکل داشته باشد از قدرت سیاسی و مالی برخوردار باشند.

وی تأکید می کند: بسیاری از اقدامات و به عبارت بهتر ۹۹ درصد خواسته ها و مطالبات این تشکل ها مطالبات مجموعه صنفی و حقوقشان است، اما متأسفانه در تصمیم گیری ها از نظرات آن ها استفاده نمی شود.

وی با اشاره به اینکه تشکل ها کارشناسان و تجارب فراوانی صنفی دارند، می گوید:این کارشناسان بسیار بهتر می توانند مشکلات را بازگو کنند و خیلی راحت تر راهکارهای لازم را برای رفع این مشکلات در راستای قانونمند کردن کارها ارائه کنند؛اما در عمل چنین اتفاقی رخ نمی دهد.

وی با بیان اینکه باید اصلاحات و بازنگری دربحث قانون تشکل ها با نظر خود تشکل ها انجام شود تا از بی رمقی که تشکل ها دارند کمی خارج شوند، ادامه می دهد: در بسیاری از مواقع تشکل ها از هزینه های زائدی که در دولت اتفاق می افتد جلوگیری می کنند. در واقع فعالیت تشکل ها در بسیاری اوقات برای به سرانجام رساندن اوامر دولت ها و دستگاه های اجرایی است.

وی با بیان اینکه محدودیت‌هایی که در تشکل‌ها وجود دارد موجب می‌شود نتوانند فعالیت گسترده لازم را داشته باشند، ادامه می دهد: این مهم باید با هدف ایجاد، توسعه و کیفی‌ سازی تشکل‌ها انجام شود تا فعالیت‌ها به نحو مطلوبی در جامعه اجرایی گردد؛ بسیاری از این تشکل‌ها می‌توانند فعالیت‌های نظام جمهوری اسلامی و دستاوردهای انقلاب اسلامی را تشریح و تبیین کنند، لذا باید مورد توجه ویژه قرار گیرند.